Vrijwilligerswerk is gewoon onderdeel van mijn leven

‘Het begon eigenlijk allemaal met het feit dat ik steeds banger werd om auto te rijden. Mijn nicht, die een van de oprichters was van het vrijwillige vervoer in de Hoeksche Waard, zei op een keer tegen me: ‘ik heb precies het goede vrijwilligerswerk voor jou’. En zo begon ik een jaar of 10 à 12 geleden als chauffeur bij wat nu het AutoMaatje heet. Sindsdien rij ik zonder problemen overal naartoe, dus dat heeft erg geholpen’, lacht ze. ‘Maar zonder gekheid, dit vrijwilligerswerk brengt zo veel dankbaarheid en gezelligheid. Je hebt altijd even een ander verhaal in de auto. Het zijn vaak ziekenhuisritten die we rijden en daar zijn mensen altijd wel een beetje gespannen voor. Dan is het fijn als ze het onderweg ook over iets anders kunnen hebben’.

"Je bouwt echt een band op met mensen en ze zijn zo blij dat je dit dan voor ze doet. Dus eigenlijk doe ik het ook wel een beetje voor mezelf. Ik hou er hele waardevolle contacten aan over. Met sommige mensen raak je gewoon bevriend. "

‘In de coronatijd was het allemaal lastiger. We hoefden in 2021 gelukkig niet helemaal te stoppen, maar mensen moesten wel een lange periode achterin zitten met mondkapjes op. Dan is het lastiger contact te maken. De ondersteuning van Welzijn Hoeksche Waard was daarbij heel fijn. De praktische handreikingen, tips en de materialen die we nodig hadden, kregen we allemaal snel tot onze beschikking. Maar we zijn blij dat het nu niet meer hoeft.’

‘Het klopt dat ik weleens meega naar binnen bij een afspraak met een arts. Als iemand helemaal alleen is, is het toch fijn als er iemand mee gaat met een lastig gesprek. Ik ben ook weleens meegegaan als iemand een onderzoek moest hebben. Soms ga ik zelfs mee als mensen met een ziekenhuistaxi gaan, om ze te begeleiden. Je bouwt echt een band op met mensen en ze zijn zo blij dat je dit dan voor ze doet. Dus eigenlijk doe ik het ook wel een beetje voor mezelf. Ik hou er hele waardevolle contacten aan over. Met sommige mensen raak je gewoon bevriend. Die zie ik ook los van de ritten. Dit vrijwilligerswerk is een onderdeel van ons leven geworden. Als we ’s ochtends beneden zijn, is een van de eerste dingen die mijn man Gerard en ik tegen elkaar zeggen: ‘Hebben we vandaag nog een ritje?’’